یادداشت از فردین عبدلی / داشتن ظاهری آراسته و گاهی استفاده از چیزهای زیبا و باکیفیت، اشکالی ندارد، اما وقتی این امر به هدف اصلی زندگی تبدیل شود و ارزش‌های درونی کنار گذاشته شود، انسان در مسیر نادرستی قرار می‌گیرد. زندگی متعادل که در آن فرد به رشد اخلاقی، معنوی و روانی توجه کند، می‌تواند زمینه‌ساز آرامش واقعی و رضایت پایدار باشد.
یادداشت از فردین عبدلی – پایگاه خبری زنگ خطر / تجمل‌پرستی به معنای گرایش انسان به استفاده از اشیاء و خدمات لوکس و پرزرق‌وبرق است که فراتر از نیازهای واقعی و ضروری زندگی باشد. این گرایش اغلب به دلیل تمایل به نمایش جایگاه اجتماعی، افزایش اعتبار و جذابیت ظاهری شکل می‌گیرد.
در جامعه‌های مدرن، تجمل‌پرستی به شکل مصرف‌گرایی افراطی دیده می‌شود که در آن افراد سعی می‌کنند با داشتن کالاهای گران‌قیمت، لباس‌های برند، خودروهای لوکس و خانه‌های بزرگ، موقعیت خود را نسبت به دیگران بالاتر نشان دهند. این رفتار، هرچند ممکن است در نگاه اول موجب احساس رضایت و خوشایندی شود، اما معمولاً نتیجه‌ای جز فشار مالی، اضطراب و نارضایتی درونی ندارد.
افرادی که در دام تجمل‌پرستی گرفتار می‌شوند، ممکن است به‌جای تمرکز بر نیازهای واقعی و رشد فردی، تمام انرژی و منابع خود را صرف خرید و نمایش ظاهری کنند. این امر باعث می‌شود که توجه به ارزش‌های انسانی، اخلاقی و معنوی کاهش یابد و افراد بیشتر به ظاهر زندگی اهمیت بدهند تا محتوای آن. از سوی دیگر، تجمل‌پرستی می‌تواند باعث ایجاد فاصله‌های اجتماعی شود؛ چرا که افراد با طبقه‌های مختلف اقتصادی، برداشت‌ها و رفتارهای متفاوتی نسبت به زندگی لوکس دارند. این شکاف‌ها به تعمیق نابرابری‌های اجتماعی کمک می‌کنند و حس کینه، حسادت و نارضایتی را در جامعه افزایش می‌دهند.
در نهایت، باید توجه داشت که زندگی واقعی و پرمعنا، بر پایه ساده‌زیستی، قناعت و توجه به نیازهای واقعی شکل می‌گیرد. داشتن ظاهری آراسته و گاهی استفاده از چیزهای زیبا و باکیفیت، اشکالی ندارد، اما وقتی این امر به هدف اصلی زندگی تبدیل شود و ارزش‌های درونی کنار گذاشته شود، انسان در مسیر نادرستی قرار می‌گیرد. زندگی متعادل که در آن فرد به رشد اخلاقی، معنوی و روانی توجه کند، می‌تواند زمینه‌ساز آرامش واقعی و رضایت پایدار باشد.
